Βγαίνω για καφέ. Άβαφτη και αχτένιστη. Γενικώς αστόλιστη. Δε θα το έκανες ποτέ.
Ίσως εκεί να εντοπίζεται και η διαφορά μας. Δε χρειάζομαι τίποτα για να νιώσω πραγματικά ευτυχής. Είχες πει πως τους ανθρώπους τους αξιολογείς βάσει των πραγμάτων που τους κάνουν να γελάνε..
Κι ήταν το Μαζί που μ' έκανε εμένα να γελάω.. Εκείνο το Εμείς που έστησες στον τοίχο και το πυροβόλησες αφήνοντάς σε, κατά το αριστερό ήμισυ του κρεβατιού σου, νεκρή.
Κι είμαι τώρα εγώ πιο ζωντανή από ποτέ και μπορώ να βγω μαζί σου για ποτό (ή και ποτά) και καφέ και τίποτα μέσα μου να μη σαλέψει..
Πόσο Κρίμα -κι ας την αχρηστεύεις τη λέξη..
Υ.Γ Θα χαιρόμουν αφάνταστα αν έπαιρνες μια γαμημένη πρωτοβουλία και δεν τ' άφηνες όλα στην τύχη.. Αυτή, την παρουσία της την απέδειξε..
