Περι- βλήματα Παράνομων Οπλοκατόχων

                    

 12 παρά τέταρτο.. Πλατεία Συντάγματος.. ή μάλλον -πιο σωστά- ακριβώς πάνω από την Πλατεία Συντάγματος. Αφετηρία του Χ14. Του γνωστού Χ14 για το οποίο ένα μήνα πριν και κάτι ψιλά, έγραφα πάλι τέτοια ώρα.. ίσως και λίγο πιο αργά.. 
 Τελικά δεν κατάλαβες τίποτα. Δεν ερωτεύτηκες τίποτα από εμένα.. Παρά μόνο αυτό που είχες ανάγκη να δεις. Κι αυτό ακόμη, είναι δικό σου. Πάλι ένα κομμάτι του εαυτού σου αποτέλεσε θύμα του έρωτα.. οι Άλλοι τελικά δεν έχουν καμία μοίρα στη ζωή σου. Με έφτιαξες παραμυθένια.. σχεδόν πριγκίπισσα και μου έβαψες τα μαλλιά ολόξανθα και μόνη σου τα πέταξες κάτω από το παράθυρο και βάλθηκες να σκαρφαλώνεις για ν' ανεβείς να αντικρίσεις σαστισμένη τον ίδιο σου τον εαυτό, ντυμένο τις ανάγκες και τη δίψα σου για ψυχή και όχι σώμα. Κι ήταν τα πέπλα φτιαγμένα από το εύθραυστο υλικό που φτιάχνεται το σκληρό περίβλημα της καρδιάς σου. Δύσκαμπτο και απροσπέλαστο μα ταυτόχρονα τόσο επιρρεπές στις αλήθειες.. κι άφησες τον εαυτό σου να πιστεύει -και κατ' επέκταση έπειθες κι εμένα- ότι όλα σου τα Θέλω έβρισκαν αντίκρισμα πάνω μου.. Μα δεν ήμουν εγώ, αλλά το Εγώ σου που του ' δινες τη μορφή μου και το στόλιζες με τη νεότητά μου και τα ρούχα μου τα τόσο διαφορετικά από τα δικά σου μήπως και αυτοπαραπλανηθείς και καταφέρεις να παραδοθείς σε αγκαλιά άλλη από τη δική σου. Δεν ήταν αρκετό. Δε μ' έκανες συνειδητή συνένοχη και κατέληξα ένοχη που απλώς δεν έκρυψα ότι εγώ είμαι Εγώ και όχι Εσύ. Που λειτούργησα ως ο δικός μου εαυτός και όχι ως ο δικός σου που ερωτεύτηκες. Με κυνήγησαν ερινύες, αποπροσανατολισμένες κι εκείνες από σένα, και μου ' κλεψαν τον ύπνο γιατί δε στάθηκα αντάξια του εαυτού σου. Και πώς άλλωστε να το κάνω εν αγνοία μου? Δε μου έδωσες έγκαιρα το βάπτισμα ώστε να αποποιηθώ τη δική μου ταυτότητα και να υϊοθετήσω όσα κομμάτια σου ήθελες να συναντάς στα μάτια που κοιτάς λίγο πριν κοιμηθείς.
 Tώρα καταλαβαίνω το παράλογο της απορίας μου. Δε θα 'πρεπε να προβληματιστώ ούτε λεπτό αν είχα νωρίτερα αντιληφθεί ότι σ' εμένα δεν είδες παρά ένα βολικό καθρέφτη που σου 'δειχνε τα είδωλα των αναγκών σου. Απλώς, λόγω του δικού μου έρωτα που μ' έκανε ανθεκτική στα πάντα και μέχρι πλήρη υπαισθησία προκαλούσε στα επιδερμικά μου κύτταρα, δεν συνειδητοποίησα για πότε βρέθηκα περιτυλιγμένη με το καθρεφτικό υλικό και νόμιζα πως όλα σου τα χαμόγελα είχαν αποδέκτη εμένα την ίδια κι όχι ό,τι προβαλλόταν στην επιφάνειά μου. Δικό μου πρόβλημα, σαφώς. Να μάθω άλλη φορά να αντιστέκομαι στο γλοιώδες υλικό που μου απλώνουν πριν με στρώσουν με τους εαυτούς τους. 
 Μαθήματα προς γνώση και συμμόρφωση :)

Υ.Γ Σου μιλάω τώρα, πιο "ο εαυτός μου" από ποτέ. Με βλέπω σ' ένα ζευγάρι μάτια που λάμπουν γιατί κάτι είδαν που ξέρουν ότι είναι Άλλο από εκείνα και δεν το φοβούνται. Δε ζητούν επιβεβαίωση αλλά ταυτόχρονα μου την προσφέρουν κάνοντάς με περίφανη για τον εαυτό μου. Και -κυρίως- κάνοντάς με να νιώθω Αρκετή. Σπουδαίο πράγμα η επάρκεια. Αν κάποια στιγμή αγαπήσεις τον εαυτό σου Ουσιαστικά και όχι για τα Μάτια του Κόσμου. Αν σταματήσεις να κρύβεσαι πίσω από τις δήθεν Εμπιστοσύνες σ' εσένα (πράγμα που γίνεται Μόνο όταν δείξεις απόλυτη εμπιστοσύνη σε κάποιον άλλο και αφεθείς χωρίς τις δεύτερές σου σκέψεις που προηγούνται ακόμη και των πρώτων), και αν αποτινάξεις κάθε κέλυφος σαλιγκαριού από πάνω σου.. Και μείνεις για λίγο γυμνή.. Και αν αυτή σου η γύμνια καταλάβεις πόση διαφορά έχει από τη συστηματική γύμνια στην οποία δεν επιτρέπεις καμία διαφορά ανάλογα με αυτόν που έχεις απέναντί σου (πώς αλλιώς γίνεται να κάνεις έρωτα με τον ίδιο τρόπο ασχέτως του συντρόφου σου?).. Ίσως τότε να ανοίξει άλλος κόσμος μπροστά σου που τα χρόνια και οι εμπειρίες σου ακόμη δε σου έχουν φανερώσει. Το να εξασφαλίζεις σαρκική ευχαρίστηση στον εαυτό σου ανεξαρτήτως του ποιος βρίσκεται δίπλα σου, δεν είναι προνόμιο. Ούτε δηλώνει κάποιου είδους Προσωπική Εξέλιξη. Δε σημαίνει ότι είσαι η ίδια με όλους. Σημαίνει ότι δεν είσαι Καμία με όλους. Οι άνθρωποι Γινόμαστε κάθε φορά μέσω της επαφής με τους άλλους. Και κάθε άγγιγμα και είναι και οφείλει να είναι διαφορετικό μιας και κάθε ζευγάρι χέρια έχει κουβαλήσει σακούλες με άλλες ιστορίες. Το να μην μπορείς να εντοπίσεις τις διαφορές στις γραμμές της παλάμης, το να βιώνεις κάθε σου οργασμό ομοίως με τους προηγούμενους....... συγγνώμη αλλά το βλέπω σαν τη χειρότερη κατάρα. Και να πω ότι δεν έχεις την ψυχή για κάτι παραπάνω......

Δερματολογικά Ελεγμένο

                    

Κι ενώ το φτωχό μου μυαλό προσπαθεί να καταλάβει πώς ακριβώς το Εγώ μου μπορεί να επηρεάσει την οπτική γωνία των λεχθέντων, όταν αυτά αντιστοιχούν για παράδειγμα σ' ένα "Υπόσχομαι", παράλληλα παρατηρώ την αγιοποίηση του πράγματος που κατηγορήθηκε ως ο χειρότερος εχθρός μας. 
 Ύστερα είναι και το άλλο, αυτό το ανεξίτηλο και το παντοτινό που το εξασφαλίζω από μόνη μου στον εαυτό μου και το καρπώνομαι σε όλο του το μεγαλείο. Σήμερα έγινες ύλη και σημαίνει ότι αυτομάτως απομυθοποιήθηκες.. Πλέον διατηρείς όλες τις ιδιότητες των απτών πραγμάτων. Τη φθορά, το χρώμα, τις διαστάσεις, ακόμα και την τοποθέτηση στο χώρο που για σένα αντιστοιχεί στο περίβλημα της καρδιάς. 
 Επέλεξα να με στολίσω με λόγια άλλων γιατί τα δικά μου, όπως σου είχα πει σε μια από τις πρώτες σου ερωτήσεις, θέλω να μείνουν στους δικούς μου και όχι σ' εμένα. Έχει διαφορά. Η παραγωγή κειμένων έχει περάσει σε στάδια πολύ υψηλά. Οι ρυθμοί έχουν γίνει σχεδόν εργοστασιακοί. Ωστόσο κάθε φορά κάτι άλλο μου προκύπτει και με άλλη πρόθεση ξεκινώ και αλλού καταλήγω. Χθες εντυπωσίασα! Πήγα σ' ένα φιλικό σπίτι και δεν αναφέρθηκες καθόλου, παρά μόνο ως απορία που δεν αναφέρθηκες. Εντυπωσίασα! Αλήθεια στο λέω! Και από χθες που το συνειδητοποίησα πέφτοντας στο κρεβάτι μου το ξημέρωμα, τόσο γεμάτη από θετική αύρα και θετικά συναισθήματα που προκάλεσα και μου ανακοινώθηκαν χωρίς δεύτερες σκέψεις -υπάρχουν κι αυτοί που δεν τις χρειάζονται μαζί μου-, ένιωσα να ελαφραίνω.. Να μπορώ τελικά εύκολα να μη σε σκέφτομαι και κυρίως, χωρίς να έχω σκεφτεί να μην το κάνω. 
 Νοσταλγώ το βλέμμα του εκείνο το Σάββατο βράδυ που επέστρεψε ξενερωμένος από την έξοδό του, νωρίτερα από συνήθως, και με είδε να κάθομαι στον καναπέ ξανά μετά από τόσες ημέρες. Μπορεί να είναι δικό σου απόκτημα και σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσα να έχω καμία απαίτηση, ωστόσο τα χαμόγελά του τα πρωινά και οι παρακλήσεις του για "λίγο ακόμη", θα με συντροφεύουν πολύ γλυκά όσο θα μπορώ να θυμάμαι. Και τον αγκάλιασα τόσο σφιχτά και του είπα ότι μου έλειψε και μπορεί να μην απάντησε με λέξεις αλλά στα μάτια του το είδα ότι χάρηκε κι εκείνος. Μ' έναν δικό μου τρόπο τον αγάπησα -κάτι που δεν πρόλαβα να νιώσω για σένα. Ίσως κάπου να τον συμπόνεσα κι όλας για την πραγματικότητά του, που την έζησα και την κουβαλάω σαν πολύτιμο μάθημα που θα ήθελα τη γνώση του να μην την είχα πάρει ποτέ. 
 Και τελικά, από σένα δε βγαίνω πλουσιότερη. Ήσουν μια επανάληψη, απλώς πιο ώριμη και πιο κεκαλυμμένη. Βεβαίως υπάρχουν κομμάτια μου (όπως αυτό στο περίβλημα της καρδιάς) που ακόμη κρατούν σα φυλαχτό τα ερωτηματικά και δεν υιοθετούν την τελεία (ούτε καν την άνω). Πώς άλλωστε να ποτιστεί όλο μου το σώμα και όλο το μυαλό με τη βεβαιότητα του λάθους? Πόσο έξω μπορεί να έπεσα? Δεν είναι θέμα ελπίδας που έχει μάθει να αποχωρεί τελευταία. Είναι θέμα λογικής, της δικής μου τουλάχιστον, που δεν μπορεί να δεχτεί την απόλυτη απόκλιση μεταξύ λεχθέντων και πραχθέντων ή παραλειφθέντων. 
 Καμία σύγκριση με κανένα μου παρελθόν ή μέλλον. Ήσουν η Άννα μου και κάποτε θα σε θυμάμαι κι εγώ σαν "κάτι που έχω ζήσει". Ήμουν, μάλλον, η Adele σου. Αυτό το κλαψιάρικο θηλυκό που βλέποντας την ταινία κατηγορούσες με κάθε ευκαιρία, λες και με προετοίμαζες για τη δική μας καταιγίδα. Ήξερα ότι θα φταίω. Ήξερα ότι και να φταις, θα φταίω εγώ. "Έτσι κάνεις πάντα", "λειτουργεί".. Και όλα μοιάζουν να μπαίνουν σε σειρά και κανείς πια δεν απορεί με τις ακραίες αντιδράσεις χιλιοτρακαρισμένων αυτοκινήτων και παραβιασμένων πορτών. Συγγνώμη που δεν προτίθεμαι να "θυσιαστώ" για να αποδείξω όσα απλά δε θες να αντιληφθείς. Όσα δεν έχεις καν τα αρχίδια να κοιτάξεις κατάματα, γιατί η αχίλλειος πτέρνα σου είναι τα δακρυσμένα μάτια και οι αλήθειες του άλλου που αναβλύζουν από αυτά. Στο κάτω κάτω δε θυμήθηκα να κάνω τα ακατόρθωτα όταν σ' ένιωσα να φεύγεις. Ήμουν Εκεί από το πρώτο λεπτό στο 100% και σου είχα πει ότι για μένα η μεγαλύτερη πάλη είναι να μπορείς κάθε μέρα να αποδεικνύεις στον άνθρωπο που είναι δίπλα σου ότι αξίζεις αυτή τη θέση. Έβαζα τα δυνατά μου στην καθημερινότητά μας. Δε θα μπορέσεις ποτέ να με χρεώσεις για καλές μου πλευρές που θυμήθηκα να φανερώσω ετεροχρονισμένα. Όλα στο Παρόν μας τα είδες. Το οποίο εσύ επέλεξες μόνη σου να καταστήσεις Παρελθόν και εγώ, η μόνη χρονική βαθμίδα για την οποία έχω λόγο, είναι το Μέλλον. Κι άρχισα να το χτίζω σιγά σιγά, ξεκινώντας σήμερα από την επισφράγιση του διαζευκτικού "ή". Ανεξίτηλο, όλο δικό μου "ή".. Και η συνέχεια σε δεύτερο ενικό, έτσι για το πέρασμά σου από το μύθο στη φθαρτή ύλη. Ξεκίνησες να ξεθωριάζεις..

Παρερμηνεία

"Τον Θ. πρέπει να τον γνωρίσεις οπωσδήποτε"

"Την Μ. πρέπει να τη γνωρίσεις οπωσδήποτε"

"Εκεί πρέπει να πάμε οπωσδήποτε ένα τριήμερο"

"Κάπως έτσι ξεκινήσαμε Εμείς"

"Φυσικά και δεν είναι λόγος αυτός να τελειώσει μια σχέση"

"Εννοείται ότι το μεταξύ μας δεν ήταν ποτέ κάτι επιπόλαιο"

"Είσαι άνθρωπος που γεννάει όμορφα συναισθήματα"

"Στην πρώτη δυσκολία εγκαταλείπουν οι δειλοί"

"Δεν μπορώ ούτε να σκέφτομαι το πώς θα αντέξω αυτές τις 15 ημέρες τον Ιούλιο"

"Το Εμείς είναι σε ξεχωριστή, δική του θέση"

"Δεν έχει συμβεί κάτι που να μας αφορά και να μην έχεις ενημερωθεί γι' αυτό"

"Σου υπόσχομαι ότι αύριο το πρωί θα κάνουμε τη συζήτηση αυτή"

"Οι κύκλοι δεν κλείνουν ποτέ με μια απλή απομάκρυνση του ενός"

"Δηλαδή δε θα μου ξαναφτιάξεις τα νύχια..?"

"Μου 'λειψες.."

"Μη μου φεύγεις.."

"Δεν εξαφανιζόμουν ποτέ χωρίς να έχω γνωστοποιήσει τους λόγους"

Και όλα αυτά και άλλα τόσα που αγγίζουν το Αναρίθμητο, αν τα αντιστρέψεις, ίσως και να τα εννοείς.

"Ενεργός πριν από 2 ημέρες"

Ο εγκέφαλός μου, μέχρι πρότινος, θεωρούσα ότι δεν κινδυνεύει να κατηγορηθεί για παρερμηνείες των ερεθισμάτων που δέχεται. Προφανώς η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι λανθασμένα τον εμπιστευόμουν, αφού -η χαζή- ήμουν και σίγουρη για την ευθεία γραμμή που ενώνει τα λόγια σου με την Αλήθεια. 

-Την ποια?

-Την Α-λήθεια. Προς στιγμήν παρέλειψα το πόσο γρήγορα ξεχνάς (ή και όχι, όταν απλά Δε Θες).

Το μόνο που θα με βασανίζει είναι το πώς σκατά πήραν δεύτερες ευκαιρίες και ξεχάστηκαν τα ανεπίτρεπτα σφάλματα κάποιων και εγώ πέρασα με τη μία στο εκτελεστικό απόσπασμα χωρίς καν τη δυνατότητα εκπλήρωσης μιας τελευταίας επιθυμίας.

Και ο χειρότερος τη δικαιούται.

Αλλά μάλλον ο χείριστος την αφαιρεί.