Διακόπτες

31 του Μάη. Χθες σφραγίστηκε το δίμηνο. 30 του Απρίλη, στα γεννέθλια, ήμαστε μαζί. Άλλαξα σεντόνια σήμερα. Άλλαξα και σκεπτικό. Σχεδόν τελετουργικά τα κρατούσα στο κρεβάτι κοντά ένα μήνα τώρα κι εκείνα σχεδόν τελετουργικά άφηναν τη μυρωδιά σου να εξατμίζεται. Λίγο- λίγο.. Τόσο αργά που η διαφορά από μέρα σε μέρα ήταν ανεπαίσθητη. Και σήμερα επέστρεψα στο δωμάτιό μου και έπεσα με φόρα χώνοντας το πρόσωπό μου στο κουλουριασμένο πανωσέντονο να εγκλωβίσω κάτι ακόμη από σένα. Και δε βρήκα τίποτα. Ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά σου. Ούτε ένα μόριο εκπνοής σου πάνω στο μαξιλάρι.
Κι έκανα μπάνιο κάθε βράδυ πριν ξαπλώσω αλλά τα σεντόνια τα άφηνα ίδια και τη μεριά σου ανέγγιχτη. Δεν ήθελα να ξαπλώσει καμία φίλη μου δίπλα. Ξαφνικά με χαρακτήριζε μια άρνηση φιλοξενίας πρωτόγνωρη γιατί μόνο η σκέψη να αλλάξω τα σεντόνια, μου έμοιαζε φριχτή και τόσο μη διαχειρίσιμη, που έβρισκα μονίμως μια δικαιολογία για να πω «όχι». Κατέληξα να πέφτω καθαρή σε βρώμικα στρωσίδια και να ζηλεύω τη «βρωμιά» τους γιατί κάπου από κάτω υπήρχαν τ’ αποτυπώματα σου. Κάπου στη μαξιλαροθήκη είχαν απομείνει ίχνη του κραγιον σου. Ή της mascara εκείνης, που αγόρασες μαζί με το άρωμα και το eyeliner για 160 ευρώ και επιστρέφοντας από τα μαγαζιά με κοίταξες με βλέμμα ενοχικό.

Παρ’ όλ’ αυτά, θα προτιμούσα να είχαν πάρει άλλη τροπή τα πράγματα. Και δεν κάνω λόγο για τα φλέγοντα. Ασ’ τα αυτά. Αλλά να! Ας πούμε τα σεντόνια. Θα μπορούσαν να έχουν αποκτήσει –μετά από τόσες ημέρες- μια δυσάρεστη μυρωδιά. Κάτι απωθητικό. Ωστόσο, αρκέστηκαν στην εξοντωτική εκμηδένιση του αρώματός σου αφήνοντας το ύφασμα α π λ ώ ς άοσμο. Δε μυρίζει καν «αλλιώς».. Δε μυρίζει καν «όχι εσύ».. Δε μυρίζει καν «εγώ».. Α π λ ώ ς   δ ε   μ υ ρ ί ζ ε ι.

Κι εμφανίστηκαν  τυπωμένες στο βαμβακερό πανί που καλύπτει το στρώμα του ξύπνιου μου, όλες σου οι ασυνέπειες. Όλα τα κενά μεταξύ θεωρίας και πράξης. Κάθε κουβέντα σου που με έκανε ευτυχισμένη και κάθε αντίθετη πράξη σου που την αναίρεσε. Και έπιασαν όλο το χώρο τα Παράλογα και δεν απέμεινε ούτε εκατοστό διαθέσιμο για δικαιολογίες. Είχε έρθει πλέον η ώρα. Άλλαξα, λοιπόν Σήμερα, σεντόνια. Άλλαξα και σκεπτικό.

Ταξίδευα..

 Σήμερα ακόμη μια φορά ένιωσα το τρύπημα στο σώμα. Τη βελόνα να εισχωρεί και να ρουφάει κόκκινα υγρά.. και η σύγκριση με τη δική σου αφαίμαξη είναι αναπόφευκτη.. κι εσύ τίποτα κόκκινο δε ρουφάς.. τίποτα καν απτό.. τίποτα υλικό με μόρια.. με άτομα ίσως.. δεν ξέρω τι έχω άλλο που να μπορείς να λεηλατήσεις.. πήρες το συναίσθημά μου.. μέρη της ψυχής μου.. φιλιά.. δάκρυα (από αυτά της απόλυτης ευτυχίας μέχρι τα άλλα, της φριχτής μετάνοιας).. χαμόγελα.. απελπισία.. θυμό.. στεναχώρια.. ελπίδα.. σχεδόν αγάπη.. δεν ξέρω τι άλλο.. κι όμως, μέρα με τη μέρα, κάτι βρίσκεις που έχει ξεμείνει καταχωνιασμένο στις γωνίες και το αρπάζεις κι αυτό, μην αφήνοντας το αντίτιμο στο ταμείο. Πετώντας μόνο που και που καμιά καραμέλα γεμιστή με σιρόπι κίτρινης φράουλας που σου περίσεψε στην τσάντα.. και μένω εγώ να πρέπει να απολογηθώ στο είδωλό μου του καθρέφτη, που μπορεί εσύ κι άλλοι τόσοι να θεωρείτε ότι δεν έχω αξιοπρέπεια ή πάσχω από έλλειμμα εγωισμού, ωστόσο κάποιος θα πρέπει να περάσει τις δοκιμασίες σου και να δείξει ότι όλα αυτά μπορεί να τα διαχειριστεί και να σταθεί κοντά σου χωρίς φόβο και τρομοκρατία για όσα είναι η ζωή σου. Για όσα είναι Εσύ.. 
 Σπρώχνε με στα άκρα.. θυμάσαι που είχαμε πει ότι τα ενδιάμεσα είναι τα ασήμαντα.. τα άκρα είναι τα ουσιώδη και επομένως και τα πιο δύσκολα. Κι αν είχες συνηθίσει με τέτοιες συμπεριφορές να διώχνεις τον κόσμο και να του δίνεις αριθμό στη λίστα των συνήθων υπόπτων, εγώ νουμεράκια έχω πάρει αρκετά σε ουρές αναμονής για να μου ρουφήξουν το αίμα ή το μυελό ή για να πάρω απαντήσεις σε εξετάσεις που έκανα κ επειδή έχω περάσει από πολλές με αριστείο ψυχραιμίας και αισιοδοξίας (για να σε δω να αντέχεις στον τομογράφο -ίδιος με τάφο- για 2μιση ώρες σερί) -με τις πανελλήνιες να αποτελούν την πιο απλή μορφή Εξέτασης που υπέστην ποτέ- αρνούμαι να με τεστάρουν άνθρωποι.. ειδικά όσοι το κάνουν από φόβο μήπως κρύβω κινδύνους που δεν έχουν αντιληφθεί.. γι αυτό και τη δική σου δοκιμασία που προσπαθείς να με πετάξεις έξω από το Εμείς χωρίς να μου το λες με λόγια, απλά με την απουσία σου.. δε θα σου τη διευκολύνω.. θα μείνω εδώ για να πειστείς ότι δε βρέθηκα στη ζωή σου χάρη σε κανέναν και για χάρη κανενός. Έτυχε να υπάρχει συνδετικός κρίκος τον οποίο εγώ αποσυνέδεσα από πάνω μου τη στιγμή εκείνη που σε είδα να πλησιάζεις στο σκαμπό το διπλανό μου και να "πολεμάς" μαζί μου ενάντια στους Τύπους της Ταβέρνας.. να παραδώσω τα όπλα ξέχασέ το.. κι αν πας με άλλον.. αν σου φιλήσει την πλάτη άλλο στόμα.. θα έρθει η στιγμή που θα καταλάβεις ότι όπως με εμένα δεν μπορείς να πλαγιάσεις με κανέναν άλλο.. κι ακόμη κι αν στο σεξ δεν ήξερα, όχι πώς να σε ακουμπήσω αλλά ούτε καν πώς να σε κοιτάξω καλά - καλά, όλη μου η πρόθεση  ήταν κλεισμένη στον τρόπο που σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου και που μ' έκανε να νιώθω δυνατή για τα πάντα.
Στο είχα πει και εκείνη την Τρίτη αφήνοντάς σε κάτω από το σπίτι: Τα Μπορώ

Δεν είσαι εσύ γι’ αυτά, τι σε φορτώνω
εσύ, την ησυχία σου
το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα
να μη χαθεί εκατοστό
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, σε ευχαριστώ

Δεν είσαι για μεγάλες περιπέτειες
το σέβομαι
ένα περίπατο στο κέντρο, το πολύ
καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, μού είναι αρκετό

Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε
εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο
κι ας μη σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
κι αν δε σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
Με τα καράβια που με πήγαινες να δω
με τα καράβια που με πήγαινες να δω
ταξίδευα

Κι ας είδε τη ζωή στην τηλεόραση
κι ας διάβασε τα πάντα στα βιβλία
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
ταξίδευα

(Ευ)πειθώς αναφέρεις.....

Και που συστηθηκες? Ή -μάλλον πιο σωστα- και που "στήθηκες"?
Ορθωσες εναν εαυτό "δουλεμενο", "κατασταλαγμενο" και τελικά... απαλλαγμένο από κάθε τι ανθρώπινο. Και κατά γενική ομολογία έχεις διδακτωρικο -απλως μη αναγνωρισιμο απο το κρατος των Ανθρώπων- στη σκηνοθεσία του μυαλού. Και μια ικανοτητα να σκηνοθετεις κ τους αλλους στα μετρα τα δικα σου. Τα κατα τα αλλα απολυτως αρμονικα μετρα σου που διατηρουν το αλφαδι στα ορατα και αν παει κανεις λιγο πιο μεσα μπορει να τα δει να συνθέτουν την πληρη αναρχια. Και κεντας προσεκτικα, ποντο-ποντο, την παρανοϊκή καθημερινοτητα και την ντυνεις με ολο αυτο το περιβλημα της πειρας και του αποσταγματος της, και κάθε περαστικός καταλήγει να ψάχνει στα παιχνιδια του δικου του μυαλου για το κακο στρατιωτακι που πυροβολει με το περιστροφο της αβεβαιοτητας και της ανασφαλειας. Οσο κι αν το αρνεισαι τα παθη θα τα γενας παντα και θα τα γενας χαρη στο διδακτωρικο που λεγαμε πριν.. χαρη σ αυτο και σε ολη σου την ευαισθησια που τοσο βαθια εχεις θαψει και τοσο την ταΐζεις με φοβους και της κουνας το δαχτυλο επιτακτικα να μη βγαλει ουτε το κεφαλι της στην επιφανεια.. κι ετσι δεν την αφηνεις να δει οτι υπαρχουν κ καποιοι, λιγοτερο Ατρωτοι απο σενα, λιγότερο "δουλεμενοι", με απλό πτυχίο ζωής -ή και χωρίς πτυχίο ακόμα- που όμως θα έκαναν τα ανθρωπινως δυνατά (μιας και τα υπερανθρωπα ειναι της δικης σου αρμοδιοτητας) για να ξαπλωνουν διπλα σου και να μπορουν να σου λενε την πρωτη Καλημερα στο πρωτο φως του Ηλιου.. και θα παρεις το χρησιμοτερο Πιστοποιητικο ολων αν ριξεις τη στάθμη στις αμυνες και στην αυτοπροστασια και αφεθεις για λιγο σ αυτη την Απλη Αγκαλιά του Άλλου..

Λογαριασμός

                                                               
 "Ό, τι σταυρώνεις το προσκυνάς..". Και το βλέμμα καρφί από την άλλη άκρη της αίθουσας. Με ξέρει. Πολύ καλά. Όσο καλά ήθελα να με μάθεις. Και δε μ' άφησες και σου θυμώνω. Ήρθε η ώρα να σου θυμώσω. Για όλα όσα δε μ' άφησες να γίνω δίπλα σου. Για τον καλύτερό μου εαυτό που δε μου επέτρεψες να ανακαλύψουμε μαζί.
 Και σε χρεώνω. Χρεώνω κι εμένα. Που μάλλον δεν προσπάθησα αρκετά. Που, εσύ θα 'λεγες, δε θέλησα αρκετά.
 Που τελικά αποδέιχτηκα "μικρή".
 Κι εκεί που φοβόσουν μήπως ο Δαίμονας δούλεψε σ' εμένα.. Μήπως χρειαστεί να αποδείξεις ότι δεν είσαι αυτό που σε ήθελε για μένα.. Τελικά εγώ έπρεπε να έχω φυλαχτεί από όλα του τα "κατηγορώ" που αντιστοιχούν στον 4ψήφιο αριθμό της ταυτότητάς μου, κάτω από την Ημερομηνία Γέννησης. 

Ο Κώδικός Των Αντοχών Θα Είναι Διαθέσιμος Στα Ράφια Μέχρι Εξαντλήσεων Των Αποθεμάτων

                      

πηγή εικόνας: http://chrisandkrista.org/2013/05/waiting-on-go/

Οι μουσικές του Κώστα. Οι συλλαβές και οι παρτιτούρες του. Χάδι στ' αυτιά και σφυριές ταυτόχρονα. Γνώριμα πρόσωπα. Ο Σπύρος, ο Βαγγέλης, η Γωγώ.. Ήχοι- πρόκες και μια αναμονή για το τραγούδι εκείνο που μου είπες ν' ακούσω αντί για 'σένα. Παραβλέποντας ότι το ζητούμενο ήταν το Μαζί μ' Εσένα.
 Κάθομαι στο πλάι του πάλκου. Διαγώνιά μου στέκεται περίφανο και τιποτένιο το τραπέζι Μας. Εκείνο που τις ματιές μας τις έκανε μια δέσμη φωτός ένα βράδυ Δευτέρας, για να δώσει το συν 1 στο 100 της τελειότητας. Κι ήμασταν η μία για την άλλη και όλοι οι τριγύρω ήταν μέρος του άψυχου σκηνικού.
 Διάχυτες σκέψεις αμυντικών τακτικών, ανακατεμένες με στρατηγικές επίθεσης για τα κεκτημένα που αποχωρούν οικειοθελώς, χωρίς να ρωτήσουν αν -πλέον- υπάρχω χώρια τους.
 Λες να ήξερα κάτι μαζεύοντας όλα μου τα πράγματα την τελευταία φορά που έφυγα από το σπίτι σου; Ζήτα μου να τα ξαναφέρω.. Πες μου ότι η απουσία της οδοντόβουρτσάς μου έχει στοιχίσει ανεπανόρθωτα στο ποτηράκι του νιπτήρα σου, ότι η πλευρά Σου-Μου στο κρεβάτι με πεθύμησε. Δε γίνεται τόσο απότομα να μπορείς να μη θες να με δεις. Φριχτά σενάρια γεννιούνται στο κεφάλι μου. Τέσσερις ημέρες χωρίς να ειδωθούμε και οι παράννοιές μου χτυπούν κόκκινο και σκέφτομαι μήπως πέρασε κανείς τα χέρια του πάνω από το σώμα σου και........ αν δε βρήκαν τα κομμάτια μου στους δρόμους, αν ξεφεύγω από κλέφτες κι αστυνόμους.. Ακροβασίες επικίνδυνες του συναισθήματος και του τέλους του. Μετά τι? Τις τελευταίες ημέρες γνωρίζω τη μεριά σου που βλέπουν όσοι θες να "πάρουν το μήνυμα". Το βλέπω ξεκάθαρα και το αρνούμαι. Επικαλείσαι την ανάγκη σου για κοινό χρόνο με τον μικρό και, αντ' αυτού, η μία μέρα σε βρίσκει να κοιμάσαι από νωρίς το απόγευμα και η επόμενη στο γραφείο ως αργά. Αρνείσαι ένα φευγαλαίο καφέ μεταξύ δουλειάς και σπιτιού λόγω έλειψης χρόνου και σ' ακούω στην άλλη άκρη του ακουστικού να γεύεσαι με ενθουσιασμό τα οινοπνευματώδη πειράματα κάποιων Φίλων σου. Γελώντας μ' εκείνον τον απίστευτο παλμό που μέχρι και η Δασκάλα Καρδιά θα ζήλευε.
 Από νωρίς είχα δει πώς φέρεσαι όταν θες κάτι, και από εξ' ίσου νωρίς μου γνωστοποιήθηκε η μέθοδος απομάκρυνσης των παρασίτων. Κι έτσι, όσο κι αν θέλω να δείξω το μέγιστο σεβασμό στους ρυθμούς της ζωής σου, αυτό που καλούμαι να αντιμετωπίσω είναι μια σειρά κατασκευασμένων προφάσεων που σ' έχω ακούσει να σερβίρεις σε επιχρυσωμένους δίσκους και πορσελάνινα φλυτζάνια, σε όλους αυτούς που κατά καιρούς διψάνε για μια σου σταγόνα.
  Η μεγαλύτερή μου ανάγκη είναι να αποδειχθεί όλο αυτό η πρώτη μας "κρίση". Κι αν αντιληφθώ ότι ο κύκλος συνεχίζει να διαγράφεται, θα φροντίσω να μη δώσω αφορμή για καμία επόμενη. Λείπεις πολύ ακόμη κι από την ατμόσφαιρα. Το άρωμα της ανάσας σου. Ακόμη και η υφή των χειλιών σου. Του άνω χείλους που φιλοξενεί αυτήν την κουκκίδίτσα που λάτρεψα από το πρώτο κι όλας φιλί μας. Τα 'χω ξεχάσει πώς φιλάνε. Την αίσθησή τους πάνω στα δικά μου. Κι υψώνεται η τεραστιοτέρα των αρνήσεων. Αυτή του ενδεχόμενου διαδόχου.
 Παίρνω απανωτά μηνύματα: Μετακόμιση τώρα.. Και μια διαταγή να διαλέξω με ποιον θα 'μια την πιο δύσκολη ώρα. Και θέλω να σε πάρω να σου πω ότι μια λιακάδα μου αξίζει αλλά δε γίνεται να μας απαρνηθώ τόσο γρήγορα. Και σήμερα που σου είπα ότι νιώθω πως αρχίζει να μη μου αξίζει η τόση σιωπή, το τόσο πάγωμα, προφανώς έκανα λάθος. Για να εμμένω σ' αυτά, κάτι πιστεύω ότι μου αναλογεί και το εισπράττω. Και περιμένω και θα περιμένω όσο χρειαστεί και χρειαστείς για να γίνει το καλύτερο, που εύχομαι όσο τίποτα να είναι η κοινή μας συνέχεια.
 Διάλειμμα στο πάλκο. Διάλειμμα στις σκέψεις μου. Διάλειμμα στα κοινά "μου λείπεις" μας. Θα καταφέρω να σου αποσπάσω ξανά ένα ποτέ?
 Αν ήσουν εδώ τώρα, θα κρυφογελούσαμε μαζί σχολιάζοντας τον επιτυχημένο συνδυασμό του φλοράλ πουκαμίσου με τη μαργαρίτα που κοσμεί το κεφάλι της μεγαλοκοπέλας που κάθεται μπροστά μου. Και τελικά, είναι εκείνη που σήμερα έχει το δικαίωμα να γελάει με την ψυχή της, μπροστά στη γελοία εικόνα μιας πιτσιρίκας που κοιτάζει χαζεμένη το υπερπέραν και το χέρι της μουτζουρώνει σαν αυτόματη μηχανή καταγραφής σκέψεων.
 Δώστε χαρά στους γύρω σας!