(πηγή: http://www.nathanrouse.org/tag/time-management-2/)
Το ατόφιο σου παράλογο. Η κρυσταλλοσύνη σου. Η δαφανότητά σου. Οι καθρέφτες σου, εν τέλει, στους οποίους βλέπω τον εαυτό μου. Αυθεντικό, πολυδιάστατο, πολύπλευρο και συγχρόνως ειλικρινή, διαστροφικό, όμορφο! Η άχρωμη και αδιάφορη ευθεία, που καθόλου δε με αφορά, και τα πολύγωνα σχήματα. Τα τρίγωνα για την ακρίβεια. Κι ας είμαι στο ισοσκελές η πιο ορθή γωνία. Κι ας είστε οι δυο οξείες. Γωνίες.. Σκέψεις.. Πραγματικότητες. Κι όλα αυτά θα καταργούνταν αν είχα γεννηθεί άλλη ημέρα και ώρα. Αν η βδομάδα προβλεπόταν ευοίωνη. Αν τα αστέρια σου ήταν τα ίδια αστέρια που βλέπω εγώ. Αυτά που αστράφτουν όταν εγώ τα προστάζω και όχι αυτοβούλως ή από κάποια δύναμη έξω από εμένα. Για σένα θα γεννιόμουν όποια μέρα σε βόλευε. Όποια, κάθε βδομάδα, ενδείκνυται για ουσιαστικές, αφαιμακτικές συζητήσεις και ίσως υγρά σεντόνια. Και θα γινόμουν η μάνα μου κι ο πατέρας μου την ώρα της σύλληψης. Και θα δημιουργούσα στιγμιαία στειρότητα. Θα καταργούσα την ένωση ή, μάλλον, θα την "ανέβαλλα" για μια άλλη, πιο "χρήσιμη" ημερομηνία. Κι αυτό, βάσει του προγράμματος, θα άλλαζε κάθε Κυριακή βράδυ ή όποτε, τέλος πάντων, βγαίνουν τα συμπεράσματα για τις επόμενες ημέρες. Πόσο λάθος ανακάλυψη ο χρόνος.
Πόσο δυσ- εύρεση και όχι ευ-εύρεση?
