Η ανάμνηση δεν κάνει διακρίσεις, κατασπαράζει το κάθε της θύμα αργά και βασανιστικά με την ίδια, αστείρευτη λαιμαργία. Μην ευχηθείς σε κανένα να θυμάται. Τον σκοτώνεις. Είδα κατά λάθος. Επίτηδες από λάθος. Θυμήθηκα για δυο λεπτά, καταδικάστηκα για άπειρα επόμενα. Ό, τι σε έφαγε μια φορά θα σε καταπίνει ώσπου να πεθάνεις. Κυλάς στον οισοφάγο του τέρατος παρακαλώντας για ένα σβήσιμο. Παρακαλώντας την "αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού σου" να μετατραπεί σε καταιγίδα πληροφοριών για να σκεπάσεις τα βέλη που, ποτισμένα με εικόνες, δε βαρέθηκαν ούτε λεπτό να σε διαπερνούν.
Δε θέλω πλέον. Δε θέλω να θυμάμαι, δε θέλω να συγκρατώ άλλο την αίσθηση που προκλήθηκε από τυχαίες συναναστροφές σκοτεινές, σχεδόν τρελές. Δε θέλω άλλο να ψάξω τον εαυτό μου. Δε θέλω ξανά να νιώσω ότι είμαι άλλη. Οι εμμονές αρκεί μια φορά να υπάρξουν για να εξασφαλίσουν τη διαιώνισή τους ακόμα κι όταν εμείς δε θα ζούμε. Φριχτό αλλά θα μείνουν και μετά από εμάς. Αν πατηθεί ο διακόπτης δεν υπάρχει επιστροφή. Μόνο τροφή. Για το τέρας.
Οι φωνές άλλαξαν χροιά. Η μουσική άλλαξε ύφος. Τα χέρια κρατούν άλλα χέρια, όχι τα δικά μου. Το βλέμμα ίδιο, με άλλον αποδέκτη. Μια κινούμενη καταστροφή. Ένας όλεθρος συσπειρωμένος γύρω από τα σημάδια των κροτάφων. Δε θέλω πια. Παραισθήσεις, φωνές, αναμονή. Είναι πίσω.
Χρειάζομαι τη λήθη, τη χρειάζομαι τώρα. Όχι, όχι. Μη μου λέτε ότι δε γίνεται. Να γίνει!
Δεν αντέχεται άλλη πτώση. Άλλη επιστροφή. Άλλη αφαίμαξη μυαλού. Άλλαξαν όλα. Ο δρόμος, οι σχέσεις, οι φίλοι, τα στέκια, οι αριθμοί των λεωφορείων που επιλέγω για να φτάσω εκεί που θέλω. 503 ΣΤΟΠ. Μουτζούρα! Λεωφόρος Λαυρίου οδικώς και αριστερά στο κυκλάκι. Όχι ευθεία. Ποτέ ξανά ευθεία. Ποτέ ξανά ούτε ένα βήμα προς τα πίσω. Άλλαξαν όλα και καλό θα ήταν ό, τι πεισματικά επανέρχεται, να χάσει το δρόμο.
Άκουσέ με, θυμήσου, θυμήσου να ξεχνάς. Άρση της λήθης ούτε στο χειρότερο εχθρό σου.
