πόσο περίεργο είναι, κάθε φορά να περιμένω με τέτοια λαχτάρα να τον δω..
Τις τελευταίες 3 εβδομάδες τον είδα δυο φορές στον ύπνο μου. είναι ένας από
τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής μου. Άνθρωπος-σταθμός. Πατρική φιγούρα,
ξέχειλη από αγάπη την οποία μάταια προσπαθεί να κρύψει πίσω από την τυπικότητα
της θέσης του. Θέλει να φαίνεται "αυστηρός".. Απαθής και
αποστασιοποιημένος.. Ξέρω όμως ότι μου έχει αδυναμία.. Τη διακρίνω με ευκολία
στα μάτια του κάθε φορά που με κοιτάζουν -ακόμα και σ' αυτήν τη βιαστική
συνάντηση του νοσοκομειακού διαδρόμου-, στον τόνο της φωνής του ακόμα κι όταν
φτάνει στα αυτιά μου μέσα από την τηλεφωνική γραμμή.. Ζηλεύω την κόρη του. Ή
μάλλον δεν ξέρω αν τη ζηλεύω.. Ίσως να τον βλέπει λιγότερο από μένα, ή και το
ίδιο.. Σε κάθε περίπτωση είναι άδικο. Ζηλεύω όμως το γεγονός ότι είναι κόρη
του.. Το γεγονός ότι είναι πατέρας της αυτός ο αστείρευτος άνθρωπος που σε κάθε
διαπίστωση βελτίωσης ή και στασιμότητας σχεδόν απογειώνεται.. Πόσα μπορεί να
σημαίνω γι' αυτόν? Φαίνεται πολλά, μπορεί και τίποτα.. Δεν ξέρω αν έχει σημασία
το ποιος είναι στα μάτια μου και το ποιος είναι στην πραγματικότητα. Σημασία
έχει που τα δυο αυτά μέσα μου ταυτίζονται και τον τοποθετούν στο υψηλότερο
βάθρο.
