Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

παράσημο






Σεξ. Τσιγάρο εκείνος.


Από τότε που γυρίσαμε καπνίζει αρειμανίως.


Προσπαθεί να πνίξει μέσα στους καπνούς και τις αναθυμιάσεις όσα δε θα μου πει ποτέ.


Ρωτάει σε ποιόν στέλνω μήνυμα τόσο αργά.


"Σημειώσεις κρατάω αγάπη μου, σημειώσεις."


Κι έχει ήδη καθησυχαστεί και σχεδόν κοιμάται

τη στιγμή εκείνη που εγώ σχεδόν υποτάσσομαι στην αμφιβολία.


Ευπειθώς αναφέρω δόκιμος μηδενο-ετής.


Δόκιμος ζωής.


Δόκιμος αντοχών, δόκιμος ψεμάτων. Δαιμόνων.


Καταπίνω το "μαγικό χαπάκι" μα δε λέω να ηρεμήσω με τίποτα. 


Γυρνάω να ζητιανεύσω λίγη σιγουριά στην αγκαλιά του.


Κοιμήθηκε. 



Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

απονευρώσεις






κι ήθελα να πω τόσα
κι αποφάσισα να μην πω τίποτα
το φοβάμαι το τηλέφωνο, άλλα λέω και άλλα σου λέει
κάπου μέσα στις γραμμές χάνεται το νόημα
παραποιείται
έχασα το μέτρημα
πρώτη μέρα, δεύτερη, τρίτη
κι ύστερα όλες οι υπόλοιπες είναι τέταρτη
και περιμένω
με μια υπομονή βγαλμένη από εκεί που δεν ξέρω, από μέσα μου
κάθε νύχτα είναι τέταρτη
θα 'χει ξημερώσει η δέκατη πέμπτη μέρα όταν σε δω μα θα σου πω
"μόνο τέσσερις μέρες έλειψες"
τέτοιες φορές γίνομαι παιδί
ξεχνώ το άθροισμα, θυμάμαι την αφαίρεση
-μα ποτέ να μην μπορώ να ξεχάσω το "μείον"?-
διαιρώ τη φωνή σου δια τη σιωπή μεταξύ των λέξεων
διάολος το τηλέφωνο
κοιμάμαι-ξυπνάω-κοιμάμαι-ξυπνάω
σειρά απαραβίαστη ώσπου να γυρίσεις
να γίνουν όλα κάτω άνω