"..και να σου πω κατι? Αν ψηλαφουμε ολα τα μηνυματα, αν παιρνουμε ολες τις προφυλαξεις, αν κυκλοφορουμε με βαρυ οπλισμο και στολες παραλλαγης, τι νοστιμια θα ειχε η ζωη μας? Πανω στο γυμνο σου δερμα, ελεγε ο Στεφαν, πρεπει να κρατα τις σημειωσεις του ο ερωτας. Κι υστερα, το αλλο. Ενα καραβι οταν ειναι δεμενο συνεχως στο λιμανι, σιγουρα δεν κινδυνευει να πνιγει. Αλλα χανει τα ομορφα ταξιδια. Τα γαλαζια νερα. Τα παιχνιδια των δελφινιων. Ακομη κι αν ερθει καποια καταιγιδα και το βυθισει, προσεξες, Αργυρενια, ποσο μεγαλειο, ποσο μυστηριο εχει ενα ναυαγισμενο καραβι? Κι αντιθετα, ποση αηδια, ποση λυπη σου προκαλει ενα αραγμενο που σαπιζει σιγα σιγα κι αποσυντιθεται στη σιγουρια του λιμανιου? Εγω, αν δεν ειχα γνωρισει τον Στεφαν, θα ειχα χασει τ' ωραιοτερο ταξιδι της ζωης μου. Μπορει να ναυαγησαμε. Αλλα κρατησαμε μεσα μας ολη τη μαγεια του ταξιδιου. Γιατι ο ερωτας, ο μεγαλος ερωτας εννοω, δεν κανει τον κυκλο του παντα. Δεν ειναι ιος της γριπης. Μια καμπυλη διαγραφει. Ενα ουρανιο τοξο. 


 Καλα τα λεει η Απολλωνια. Καλα τα 'χει τακτοποιησει μεσα της. Μια σειρα μπουκαλακια, με εκλεκτα αρωματα νοσταλγιας. 
 Ειναι γιατι δεν τη ληστεψαν ποτε. Δεν την ταπεινωσαν. Δεν την επαιξαν στα ζαρια καποιοι μαγκες. 
 Δε βρεθηκε ποτε, χαραματα, να ξερναει στην οδο Αθηνας και να μη θυμαται ουτε τ' ονομα της. 
 Αυτο που απομεινε στην ψυχη της απο το μεγαλο ερωτα, ειναι ενα πανεμορφο, λαμπερο, ουρανιο τοξο.."






"Πως να ζησεις, αν δεν τρως λιγο απο τη σαρκα του διπλανου σου?
 -Ακομα κι αν ο διπλανος σου ειναι παιδι?
 -Τι παει να πει παιδι..? Ορισμενοι δεν ειχαν ποτε την πολυτελεια να ειναι παιδια."






"Γελαω πολυ. Κυριως για πραγματα που θα 'πρεπε να κλαιω.
 Αν καποια μερα με περιμαζεψει η κλουβα, θα 'ναι γιατι σε ωρες κοινης ησυχιας εγω γελουσα δυνατα.."








                           Αλκυονη Παπαδακη-Το ταξιδι που λεγαμε

ονειρα, φτερα μου χαρτινα..

δεν ξερω, αληθεια, τι χρωμα εχει η απογοητευση, η απελπισια, η μοναξια. Παραξενο αλλα δε νομιζω οτι πλησιαζουν το μαυρο ουτε κατα διαννοια. Θα ηταν πολυ ευκολο να τις ξεχωρισω και δε θα επεφτα με τα μουτρα πανω. O γατος μου καθεται και με χαζευει αποβλακωμενος και προσφατως εμαθα οτι οι γατες δεν κοιμουνται ολη μερα λογω τεμπελιας αλλα επειδη απορροφουν ολη την αρνητικη ενεργεια που βρισκεται γυρω τους. Κι ετσι μου λυθηκαν πολλες αποριες οπως γιατι ας πουμε ο δικος μου εχει βγαλει ριζες στον καναπε και τα ματια του εκπεμπουν θλιψη ανθρωπου πριν την αυτοκτονια. 

Αναρωτιεμαι ποσο ανοητο μπορει να ειναι να συνεχιζω να σχεδιαζω πραγματα και να επενδυω σ' αυτα οταν εχω δει παμπολλες φορες να καταρρεουν πλανα ολοκληρα μπροστα στα ματια μου. Πώς ειχα εστω και μία ελπιδα οτι αυτη τη φορα ολα θα πανε καλα? κι ενω μεχρι χθες ειχα σχεδον μυρισει το χρωμα του ουρανου, ξερω πως αυριο το βραδυ θα ειμαι παλι σπιτι και θα ταλαντευομαι μεταξυ Παπακαλιατη και Κουμπλη, συνηθειων που υπο αλλες συνθηκες περιμενω πως και πως, προσπαθωντας να καλυψω το δυσαναπληρωτο κενο της εκδρομης. Οχι οτι η Πατρα λεει κατι το ιδιαιτερο, οχι οτι δεν εχω ξαναπαει, αλλα ειναι σαν την Ιθακη που η διαδρομη αξιζει ανεκτιμητα. Που ολη τη merenda του κοσμου να μου 'βαζες απεναντι δε θα την αλλαζα για κανενα λογο.

 Για εκεινο το αγγιγμα, το κρυφο, μεσα απο τις μπαλαρινες.. Για εκεινο το γλυκο χαμογελο μεσα στο σκοταδι.. Για ενα "κατα λαθος" φιλι που θα προκαλουσε καποιο αποτομο φρεναρισμα του οδηγου.. Για το πονηρο κοιταγμα στο "Εγω για χαρη σου".. Για τις εστω 4 ωρες παραπανω μαζι σου μεσα σε μια ζωη που ξερω οτι καθε τι μ' εσενα ειναι μετρημενο στα δαχτυλα..Για την αισθηση αυτη -ή την ψευδαισθηση- οτι μ' αγαπας.. Για την ανιχνευση της εκτιμησης σου μεσα στο βαθυ γαλαζιο των ματιων σου.. Για αυτα και αλλα αμετρητα  ποναω φριχτα και εκμηδενιζομαι που δε θα ειμαι εκει.. 

ουτε μια στιγμη τα χειλια μου να βρεξω..

τσαμπα ολα.. και τα σχεδια και τα τηλεφωνηματα και τα ξενυχτια στο msn συζητωντας με φιλους για τη Δευτερα και τα νυχια που εφτιαχνα 4 ωρες και οι ελεφροπετρες στα ποδια και τα φρεσκοπλυμενα εσωρουχα και ο ησυχος υπνος τα τελευταια βραδια και η χαρα μου και η γυμναστικη και η γαστρεντεριτιδα που πολεμαω εδω και δυο 24ωρα για να μη μου στερησει την εκδρομη και η αναμονη πανω απο το κινητο και η λιστα με τα "πρεπει-να-κανω" για τη δευτερα το πρωι και τα υλικα για την κολοκυθοπιτα και το ισιωμα των μαλλιων και το καινουργιο σκουλαρικι και η βαλιτσα μου που ειναι ηδη στην πορτα περιμενοντας μονο την οδοντοβουρτσα να μπει την τελευταια στιγμη

ΤΣΑΜΠΑ

να πεις μια λεξη και να σου παραδοθω..

θελω θελω θελω θελω θελω τοοοοοοοοοοοοσα να γραψω.. ειμαι τοσο γεματη.. και δε θα γραψω τιποτα γιατι το γεματο γινεται "σχεδον γεματο" αν εστω και μια σταγονα βγει απ' εξω.. ακομη κι αν προκειται να "ποτισει" αυτην εδω τη σελιδα..

ενα ακομα Σ' αγαπω θελω μονο να πω.. για το τωρα, το πριν, το μετα και το παντα..