I couldn' t get much higher..

ειμαι ευτυχισμενη. και το γραφω με μικρα-και οχι με κεφαλαια οπως θα περιμενε κανεις- γιατι δεν ειναι αυτο το αξιο προσοχης. θελω να αποδωσω το "επαθλο" σ' αυτους που δε με κρινουν. σε οσους ειναι διπλα μου και με στηριζουν και δε με λενε ανηθικη και δε με κοιτανε με μισο ματι και δεν απορριπτουν καταστασεις που δεν εχουν ζησει.

ειμαι ευτυχισμενη και τον αγαπω οσο τιποτα αλλο στη μεχρι τωρα ζωη μου. και τον ξεχωριζω απο ολους τους αλλους γιατι, αν και ειναι ο πιο "περιορισμενος", περπαταει αυτο το δρομο διπλα μου, οχι πιο πισω περιμενοντας να τον "τραβηξω" εγω μπροστα. ειναι παρων σε ο,τι κι αν συμβαινει, μ' εκτιμαει, ξερει-ή μαλλον καταλαβαινει- τα θελω μου, εχει υπεροχα ματια, σχεδιαζει τα ιδια πραγματα μ' εμενα κι ας το καταλαβαινω καθε φορα οταν εχω μολις αρχισει να απελπιζομαι. τον αγαπαω γιατι φιλαει τελεια αλλα κυριως γιατι μ' αγαπαει κι εκεινος γι' αυτο που ειμαι. γιατι καθε φορα που με κοιταει φτιαγμενη και περιποιημενη ερωτευεται το προσωπο πισω απο το make-up.. τα ματια κατω απο τη mascara.. το δερμα μεσα απο τα ρουχα..

η Μελινα μου ειπε πως το παιχνιδι αυτο ειναι δικο μου κι αν το καταλαβω ολα θα πανε τελεια.. Πειραζει που δε θελω ολα να πηγαινουν τελεια? πειραζει που η ιστορια αυτη χρωσταει ολη της τη μαγεια στις ατελειες? και το "παιχνιδι" δεν το θελω δικο μου, θελω να το μοιραζομαι.. Πειραζει..?

Υ.Γ  Τωρα που ειναι πρωι της 1ης/3 (καλο μηνα), δηλαδη μια μερα μετα απο τις 28/2 που εκανα την παραπανω αναρτηση, θελω να προσθεσω την εξης διαπιστωση: όταν πεφτεις για υπνο ευτυχσμενη (και χρησιμοποιω θηλυκο γενος γιατι για το αλλο ειδος εχω πληρη αγνοια), κοιμασαι αλλιως. δεν ειναι οτι ονειρευεσαι σωνει και ντε ο,τι σε εκανε χαρουμενη, αλλα εχει αλλη αισθηση ρε παιδι μου το παγωμενο μαξιλαρι πανω στο μαγουλο. ειναι πιο...............φουφουλενιο..   

ΠΏΣ..?

ΠΙΑ ΔΕ ΓΕΛΑΩ Μ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ

                                  




Ακόμα μια φορά τα κατάφερα. Έφτασα και μ' εσένα στο σημείο που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μη φτάσω. Ακόμα μία φορά λοιπόν απεικονίζομαι ως η "άτυχη" που ΠΑΛΙ έπεσα σε λάθος κατάσταση. 
Έχει αρχίσει να μου τη δίνει αυτό κι ακόμα θυμάμαι σα χθες που έλεγα πως μ' εσένα θα' ναι αλλιώς. Πως θα καταφέρω να κρατήσω μόνο τα όμορφα, πως δε θα με αφήσω να κατρακυλήσω στη γνωστή μαυρίλα που ήθελα να ξεπλύνω από πάνω μου ως το τελευταίο σημάδι της εφηβείας. Δεν άντεξα και βρέθηκα ξανά να λέω "δεν μπορώ" που τόσο τη σιχαίνομαι αυτή τη φράση και για να εξιλεωθώ που την ξεστόμισα θα "μπορώ λίγο ακόμα". Νιώθω ξανά εγκλωβισμένη στη μιζέρια μου και κρύβομαι προσπαθώντας να μην το καταλάβεις. Μη μ' αφήσεις να γίνω αυτή που ήμουν πριν σε γνωρίσω. 
Βλέπεις, ανάμεσά μας υπήρχαν τόσα πράγματα σχεδόν άγνωστα σ' εμένα. Κι αυτά τα 9 χρόνια που μας χωρίζουν έπρεπε κάπως να σου αποδείξω ότι δεν άξιζε να σταθούν εμπόδιο κι έκανα το χρόνο να κυλήσει διπλά και κουλουριάστηκα μέσα του για να ωριμάσω, να γίνω αυτό που αγάπησες. Κι έχτιζα κάστρα ολόκληρα γύρω από αυτή την ημερομηνία. Θα φορούσα πρώτη φορά φόρεμα. Δικτυωτό καλσόν. Θα με έβλεπες και θα πάθαινες πλάκα. Θα μιλούσαμε αρκετά. Θα με αποχαιρετούσες με 2 φιλιά στα "μάγουλα" όλο νόημα. Θα........ Και τελικά ξημέρωσε κι όλας η επόμενη μέρα. Κι εγώ ήρθα χθες και δεν έγιναν ούτε τα μισά απ' όσα φαντασίωνα. Τίποτα τώρα. Η ίδια σκέψη και προετοιμασία για την επόμενη φορά που θα έρθω. Που λες και θα πέσω σε χειμερία νάρκη και γρι δε θα καταλάβω από τη ζωή που θα μου συμβεί ως εκείνη τη μέρα. Κι ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει, όλοι μου οι άνθρωποι συνεχίζουν να μ΄αγαπούν κι εγώ τυφλωμένη αδιαφορώ για τα πάντα εκτός από τον τρόπο που βυθίζεις τα χέρια μου μέσα στις χούφτες σου. 


Μη μ' αφήσεις να επιστρέψω στο Χωρίς Εσένα. 

 Περνάει αδιάφορα ο καιρός

κι η σκέψη μου είναι σε σένα διαρκώς

με μνήμες ζω και αναμνήσεις

κρατώ κλειδωμένες ορμές και αισθήσεις

 

Ακόμα και η μοναξιά

Κουράστηκε να μου κρατά συντροφιά

Παλεύω τα ίχνη σου να σβήσω

ζω περιμένοντας να ζήσω

 

Μ’ απόψε που δεν είσαι εδώ

το όνομα σου φωνάζω, με μένα τα βάζω

κι αρκούμαι στο να προσδοκώ

κι ο καημός μου με πνίγει, πληγές μου ανοίγει

δεν ξέρω από πού να πιαστώ

Να πιαστώ, να σωθώ

 

Όπου το βλέμμα μου γυρίσω

Όπου σταθώ, ότι κι αν πω

Όλα εσένα μου θυμίζουν

Κλείνομαι μέσα μου να μην πληγωθώ

 

 

killing me softly..

                                               Και τελικά η Έφη δεν ήρθε.. 
     Κι έτσι αναγκάστηκα να σε κοιτάξω απ' ευθείας.. 
                         Πόνεσε.. 

the rain will fall like tear from the stars..

Ρίχνει έξω. Ρίχνει πολύ. Νερό, βροχή, δάκρυα.. Όπως θες πες το. Πάντως ακούγεται στα πατζούρια μια λύσσα απ' τις λίγες. Σε δύο μέρες τέτοια ώρα θα σε κρυφοκοιτάζω μέσα από τον καπνό σου τσιγάρου της Έφης να κουρδίζεις. Ξέρω πως θα χαρείς που θα με δεις και χαμογελάω μόνη μου. Μα τρομάζω από την ξαφνική βροντή και όπως συνήθως το χαμόγελό μένει λειψό. Κάθε βράδυ, μετά την επανάληψη των Προσωκρατικών, σειρά έχει πάντα κάποιο βιβλίο αποφθεγματικό. Απ' αυτά με τις "οδηγίες προς ναυτιλομένους" που σερβίρουν κρύα τη λύση στο πιο καυτό σου πρόβλημα. Κι άντε να τα συνδυάσεις. Όπως και να 'χει το αποτέλεσμα θα 'ναι κάτι χλιαρό, στην καλύτερη περίπτωση να θυμίζει ξαναζεσταμένο πιάτο. Τα διαβάζω και παρ' όλο που δεν επιλέγω τίτλους του τύπου "Πώς να ευτυχίσετε σε 10 μέρες" αλλά πιο ψαγμένους, πιο εσωτερικούς, νιώθω πάντα πως οι λύσεις που προτείνονται δε με συμπεριλαμβάνουν. Είναι από αυτές που κι εγώ θα έδινα μέσα απ' την καρδιά μου σε φίλους αλλά που ποτέ η ίδια δεν έχω νιώσει να με αφορούν. 


Δυναμώνει η βροχή μα εδώ μέσα σαν αιώνια λιακάδα μοιάζουν όλα, ακόμα και οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Doisneau στους τοίχους στάζουν φως. Μια στοίβα εξωσχολικά βιβλία δίπλα στο κρεβάτι μου. Σε σειρά αναμονής. Μόνο χαρτάκια με αριθμό προτεραιότητας που δεν τους έχω βάλει. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Εδώ και μέρες δηλαδή. Η σκέψη μου τριγυρίζει στο μεθαύριο.. Στην Κυριακή.. Στο "πότε θα σε ξαναδω?" που θα ουρλιάζει το μυαλό μου στις 27 Μαρτίου και που επιτυχώς θα κρύψω πίσω από μια σφιγμένη "Καληνύχτα". 


Χθες πέταξα ένα "γκομενοκούτι". Έτσι τα λέω. Είναι κουτιά στα οποία ανά περιόδους στοιβάζω οτιδήποτε σχετίζεται με τον εκάστοτε "γκόμενο". Πέταξα λοιπόν χθες το κουτί που πριν από 6 χρόνια γέμιζα με χαρτάκια τσίχλας, χρησιμοποιημένα καλαμάκια και άδεια πακέτα τσιγάρων που άφηνε τσαλακωμένα ανυποψίαστος τότε στο τασάκι της καφετέριας. Τι μικρή που έχω υπάρξει. Τι "κοριτσάκι". Εσένα δε σου έχω κουτί. Ξέρεις γιατί? Για να μην μπορώ ποτέ να το πετάξω. Ίσως ακούγεται αστείο μα δε θέλω να έχω ποτέ αυτή τη δυνατότητα. Ό, τι κρατώ δικό σου, είναι δίπλα στο κρεβάτι μου. 


Προσπαθώ, σκεπτόμενη το ενδεχόμενο ταξίδι μου στα Γιάννενα, να καταλάβω ποιό είναι το όριο μεταξύ αυτού που θες κι αυτού που δε θες. Φοβάμαι μήπως χωρίς να το θέλω υπερβώ τα όρια. Μήπως νιώσεις "εισβολή" ή "καταπάτηση". 


Δεν ξέρω αν μεθαύριο θα σου πω τι σχεδιάζω. Αν θα σου πω ότι σχεδόν έχω αποφασίσει να κάνω αυτή την εκδρομή. Θέλω να είμαι εκεί μονο αν θέλεις. Όχι "εξ' αμελείας"..