μουρη μου σπασμενη..

γραφω εδω γιατι θα μπεις μονο με την ελευθερη βουληση σου (αν μπεις ποτε) και δε θα το δαβασεις μονο και μονο επειδη εξαναγκαζεσαι για να φυγει αυτο το "1" απο το "inbox" σου στο fb. [ασε που ετσι "γλιτωνω" και απο πολλες κατηγοριες στις οποιες ουτως ή αλλως θα με υποβαλλεις αλλα τουλαχιστον δε θα τις εχω προκαλεσει ουτε εν αγνοια μου]


λοιπον, εσυ τελικα ησουν αλλο ενα "ή ολα ή τιποτα".. δηλαδη ή να καουμε ή να τη σβησουμε τη φωτια.. το να ειμαστε και οι δυο σε μια αποσταση ασφαλειας και απλα να ζεσταινομαστε δεν παιζει σαν ενδεχομενο.. λιγο "αδικο" μου φαινεται αλλα οφειλω να το σεβαστω ως επιλογη σου.
ωστοσο αυτο που δεν καταλαβα ειναι ποια "συμφωνια" να μη σπασουμε ακριβως.. μαλλον εννοεις το "νομο" που εθεσες κι εγω απλα δεχτηκα.. γιατι οταν ειπα "ας το αφησουμε" δεν εννοουσα να κοψουμε και την καλημερα..


και φυσικα δεν εννοουσα οτι δε σε γουσταρω (ουτε οτι σε γουσταρω ομως, αυτο δεν μπορεις να χωνεψεις, οτι ΑΠΛΑ  δε σε βλεπω ετσι.. δε σε προσεγγιζω οπως εκεινον γι' αυτο και ουτε δε σε γουσταρω, ουτε σε γουσταρω)..


και δεν πρεπει σωνει και ντε αναμεσα σε 2 ανθρωπους απ' ολα τα συναισθηματα να επικρατει ο ερωτισμος. μπορει να πλαναται στην ατμοσφαιρα αλλά να υπαρχουν άλλα ουσιαστικοτερα πραγματα που δε θα τον αφησουν να κυριαρχησει.. σ' αυτα τα "άλλα" και "ουσιαστικοτερα" ηλπιζα μ' εσενα.. στο οτι θα ειχα εναν ανθρωπο να συζητω που θα του μιλαω και δε θα κοιταζει σα χαμμενος τον ουρανο να δει απο που του ηρθε η κεραμμυδα καθε φορα που αποκαλυπτω μια απο τις "αρρωστες" πτυχες μου.. και ειναι ΑΔΙΚΟ να παρατας καποιον στη μεση ενος πουθενα που μονο εσυ μπορουσες να  καταλαβεις μονο και μονο επειδη δε σκεφτεστε με τον ιδιο τροπο..


ενταξει, το καταλαβα.. μεγαλοπρεπως και παλι.. ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ..

(κατι ξεχασμενο που ξεθαψα..)

έκατσα και στα είπα όλα αυτά θέλοντας στην ουσια να σου πω, όχι ότι ήσουν ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια της ζωής μου, αλλά το ένα και μοναδικό που πριν και μετά απ' αυτό για μένα δεν υπάρχει τίποτα..


κι έφυγες.. κι από τότε κι εγώ ένα τίποτα είμαι.. νιώθω τίποτα και αναπνέω τίποτα για να μπορώ να διατηρώ τη μηδαμινή μου παρουσία χωρίς εσένα. Αέρας κοπανιστός λέγεται στην καθημερινή.. κι εγώ σαν κενό αέρος ανάμεσα στους αέρηδες που σε πηγαινοέφερναν στη ζωή μου..


αυτά ήθελα να πω και όχι το ψέμα που έγραψα. κι ήταν το πρώτο που σού είπα. και μου έχεις δώσει άπειρες φορές στο παρελθόν τους λόγους για να το κάνω. και μου τους ξανάδωσες με την τωρινή σου απάντηση.


όποια ασπίδα κι αν βάζεις μπροστά σου εγώ τη διαπερνώ. γιατί για μένα ούτε ήρωας είσαι ούτε αλάνθαστος. και τις δήθεν καλοσύνες και μεγαλοψυχίες σου στ' αρχίδια μου τις γράφω, μα δεν μπορώ να μη σ' αγαπώ κι αυτό με σκοτώνει..

τα playmobil μου είν' εξ' αιτίας μου κουτσά..

Είναι δυνατόν να έχεις στολίσει από τώρα δέντρο για τα Χριστούγεννα?

Γιατί τόσο νωρίς? Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, μου έχει διαφύγει να σου πω δύο βασικά πράγματα. 1ον ότι γενικότερα με τα Χριστούγεννα έχω ένα θέμα. Όλοι χαίρονται κι εγώ χτυπιέμαι ένα πράγμα. Συνήθως επειδή όόόόόόόόλα αυτά τα χρωματιστά φωτάκια μου θυμίζουν το σκοτάδι στο οποίο ζουν όσα αγαπώ και όόόόόόόλα αυτά τα καμπανάκια/χαζοτράγουδα/κάλαντα κτλ, τη σιωπή που πάντα ξάγρυπνη με περιμένει σπίτι να γυρίσω. Το 2ο δε θα στο πω ακόμα-ίσως και ποτέ.

Από τότε που με θυμάμαι να εύχομαι ουσιώδη πράγματα, μία ευχή τριγυρίζει στο μυαλό μου κάθε χρόνο αυτές τις μέρες: να μη με βρουν μόνη τα Χριστούγεννα. Φυσικά θα μου' ταν εύκολη μια τυπική σχέση, πάλι όμως μόνη θα ήμουν. Οι τρύπες της μοναξιάς, βλέπεις, μπαλώνονται μόνο με την κατάλληλη κλωστή, όχι με οποιαδήποτε χωράει να περάσει απ' το κεφαλάκι της βελόνας. Θέλω μια φορά κι εγώ, μία, να ζήσω μέσα σ' όλη αυτή τη μαγεία που τόσο κόσμο βλέπω να συνεπαίρνει κι εμένα δε μου καίγεται καρφί. Μια φορά να πιω ζεστή σοκολάτα σ' ένα γωνιακό καφέ και μετά να φιληθώ κάτω απ' το γκι για να μου πάει καλά η χρονιά.

Τα λέω σ' εσένα επειδή ξέρεις και ξέρω ότι όλα αυτά είναι σενάρια από παραμύθια. Επειδή έχεις νιώσει ότι αρκούμαι στα λίγα και βρίσκω ουσία στα πιο μικρά. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δε μου λείπεις.. Ή ότι δε λυπάμαι που δεν μπορώ να ζήσω ούτε μια στιγμή στην πιο απόμερη γωνιά του παραμυθιακού καφε μαζί σου.

Μου' χες πει ότι μπορώ τα πάντα αν τα θελήσω. Δεν ισχύει. Και μη βιαστείς να φέρεις αντίλογο. Αλήθεια, δεν ισχύει. Ξέρεις γιατί? Γιατί τα πάντα δεν τα θέλω.. Ή καλύτερα πες ότι τα δικά μου "πάντα" δεν είναι παρά μια στιγμή σιωπής κοιτώντας τα μάτια σου. Κι αυτό, όσο κι αν το θελήσω, δε θα μπορέσω ποτέ να το έχω δικό μου. Πίσω από το βλέμμα σου πάντα θα βρίσκεται η σκέψη σου, άρα κι εκείνη.. Δε ζηλεύω, ίσως επειδή τελικά συνειδητοποιώ ότι απέναντί μου είσαι πιο ειλικρινής απ' ότι απέναντι της. Κι αυτό μου αρκεί για να μην τη ζηλεύω.

Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι κάποια πράγματα κι αυτά τα Χριστούγεννα θα μείνουν ακριβώς όπως τ' αστέρια στο βραδινό ουρανό, άπιαστα.

ξημερωματα Παρασκευης και 13! ωρα 05:07

Συγγνωμη μονο θελω να σου πω, που αυριο θα βγω με καποιον που δεν ειμαι ερωτευμενη. Με καποιον που καποτε μου ειχε κινησει το ενδιαφερον κι ομως αυτη τη στιγμη σπαω το κεφαλι μου να καταλαβω γιατι δεχτηκα να βγω μαζι του. Τελος παντων, ολο ενοχες με γεμιζει αυτο. Ενοχες απεναντι στον εαυτο μου κυριως, που χωρις εσενα ειναι καποιος αλλος, καποιος "οχι εγω". Ενοχες κι απεναντι σου που ισως αυτη τη στιγμη να εχω τρυπωσει αθορυβα σε καποιο ονειρο σου, ή στη σκεψη σου αν εισαι ακομα ξυπνιος και κοιταζεις παθητικα Telemarketing. Να ξερεις οτι θα σε σκεφτομαι και θα 'σαι στο μυαλο μου καθε λεπτο που αυτος θα καθεται διπλα μου, στη θεση που μονο εσυ θα γεμιζες. Συγγνωμη για την προσπαθεια που θα κανω να παω μισο βημα πιο κει (και δε λεω πιο μπροστα, γιατι στο μπροστα παντα εσενα διακρινω) κι ας ξερω πως θα αποτυχει. Μπορει και μονο που θα βγω απ' το σπιτι να την ξανααρπαξω και να ξαναμπουκωσει η μυτη μου. Κι ετσι αν καποιο πρωι ξυπνησεις και σου' ρθει να με παρεις, θα με ακουσεις οπως σ' αρεσει..

Ειμαι κοντα σου με τον πιο σιωπηλο τροπο που θα μπορουσε ενας ανθρωπος να υπαρξει διπλα σ' εναν αλλο..

στιγμες απολυτης ειλικρινιας (ή σκεψεις γυναικειες χωρις επεξεργασια)

Τις μισω τις Κυριακες. Ειναι μουντες και μαυρες. Και μου θυμιζουν, κυριως μου ΘΥΜΙΖΟΥΝ. Σκεφτομαι ποσο μου λειπεις και μονη μου παρηγορια ειναι μια ακομη επιδρομη στο ψυγειο. Γελας, ε? Καθολου αστειο δεν ειναι.
 Καταβροχθιζω ενα κομματι κεϊκ χωρις να πειναω, χωρις καν καποιο ιχνος λιγουρας. Και τρωω με μανια σαν να πιστευω πως μπουκια-μπουκια ερχομαι κοντα σου. Γυναικειος τροπος σκεψης και ποτε δε θα τον καταλαβεις, ισως καλυτερα κι ολας. Σαν να θελω να ξεχειλωνομαι. Να γινω "καπως". "Ετσι" που δε θα σου αρεσω πια, που τιποτα δε θα σου φερνει στο μυαλο το κοριτσι στο οποιο εδωσες το τριανταφυλλο εκεινο το βραδυ. Τις Κυριακες τις απεχθανομαι για πολλους λογους. Συνηθως γιατι ψαχνω τροπους να μεινω μονη μου μα δε λενε κι αυτες να ξεκουμπιστουν απο δω μεσα. Προσπαθω με ενα καρο ανοητα επιχειρηματα να τις πεισω για τον Τελειο καιρο που εχει εξω-ακομη κι οταν βρεχει ακαταπαυστα- και για το ποσο χαζο ειναι τετοια μερα να μη βγαινουν για μια βολτα, αφηνοντας φυσικα να πεσει κατω το γεγονος οτι εγω απ' το πρωι κυκλοφορω στο σπιτι με τις πυτζαμες αγκαλια με την κουβερτα μου. Η μια εχει και "γκομενο" (τι ασχημη λεξη). Τρια χρονια τωρα. Ε, ας παει και κατι "σωστα" σε μια απο τις τρεις μας. Η αλλη προσπαθει, δε λεω. Μα πονεσε πολυ και τωρα δυσκολευεται. Εγω τι φταιω ομως? Γιατι δε φευγουν δυο ωρες να βρω κι εγω την ησυχια μου ή μαλλον τη φασαρια μου απ την εκκωφαντικη μουσικη που θα ακουσω με τ' ακουστικα-κλεισμενη στο δικο μου κοσμο- ψαχνοντας κατι να με τραβηξει μακρια απο τις σκεψεις μου. Μα εισαι σ' ολα και ξερω οτι δεν κανω καλα που στο λεω. Ξετυλιγω ολο ενοχη το περιτυλιγμα μιας Κinder Bueno. Την κοιταζω με μια ψευτικη λαχταρα και τη δαγκωνω-με περισσοτερη ενοχη. Καταπινω. Στεκεται για κλασματα δευτερολεπτου στο λαιμο μου και υστερα συνεχιζει την καθοδικη της πορεια υπενθυμιζοντας μου ολα οσα δεν μπορω να χωνεψω κι ομως αναγκαζομαι να το κανω. Πιο πολυ εμενα μισω, περισσοτερο κι απο τις Κυριακες. Με μισω γιατι δεν τις μισουσα αρκετα τοτε ωστε να μην ερθω στην Πατρα. Μια χουφτα σκονη ειναι ολα κι εμεις ψαχνουμε τροπους να μη σκορπισουμε στον ανεμο. Δεν πρεπει να στα λεω αυτα μα ζητησες να τα μαθαινεις και πώς να σου πω "οχι" στο οτιδηποτε? (Πώς?)
 Πρεπει να αδυνατισω, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΔΥΝΑΤΙΣΩ φωναζω στον εαυτο μου καθως ψαχνω απεγνωσμενα στα ντουλαπια να βρω ενα πακετο μπισκοτα που ειχα κρυψει. Αυτοκαταστροφη κατω απο πληρη αυτεπιγνωση αποκαλειται και δεν ξερω πως τα καταφερα αλλα διαπρεπω στο συγκεκριμενο τομεα. Βαζω μουσικη. Στιγμιαια οι ενοχες εξαφανιζονται. Επανερχονται μολις εχω καταπιει την πρωτη μπουκια. Σηκωνομαι απ' την καρεκλα, χορευω για λιγο με το μισο μπισκοτο στο χερι κι υστερα..... Υστερα κλαματα.. Χτυπαω με το αριστερο μου χερι το δεξι για να πεσει κατω το μπισκοτο. Ξερω πως οσο γλυκο κι αν ειναι, τα χειλη σου δεν τα φτανει. Βγαινω στο μπαλκονι και πεταω ολο το κουτι κατω στο δρομο. Κατεβαινω κι εγω απο την πολυκατοικια. Αρχιζω μανιωδως να χοροπηδαω πανω στο κουτι. Νιωθω τη συγκεκριμενη "γη" κατω απ' τα ποδια μου να θρυμματιζεται. Χιλιαδες κοκκοι μπισκοτου, απειροελαχιστα υποκατάστατά σου ειναι πια ενα με την ασφαλτο. Αν ησουν εδω θα μ' εβλεπες με μουτζουρωμενα ματια απ' την ξεθωριασμενη μασκαρα να σε κοιτω και να σου λεω πως ολο αυτο δεν ειναι παρα ενα παραμυθι που σκαρφιστηκα για να σου εξηγησω ποσο θα' θελα το βραδυ πριν κοιμηθω να μην καληνυχτιζα τη φωτογραφια σου στον τοιχο.
 Εχεις νιωσει ποτε λιγο παραφωνες τις χορδες του βιολιου? Εχεις αισθανθει ποτε πως κατι δεν παει καλα οταν κρατας το δοξαρι? Καπως ετσι ειναι κι εμενα η καθε στιγμη που μονο σε σκεφτομαι και τιποτ' αλλο (γιατι δεν μπορω).
 Σταζουν τα χρωματα ενα-ενα στις γκριζες Κυριακες οποτε σκεφτομαι ποσο σε θυμιζουν-εστω ονοματικα. Και ξαφνικα ολα αποκτουν αλλο νοημα. Αρχιζω να ελπιζω πως καπου μεσα στη φωτογραφια που σου εδωσα στο καδρο, βλεπεις που και που κι εμενα. Κι ας ειναι ασπρομαυρη, το χαμογελο σου τη φωτιζει τοσο που το μαυρο λες κι εξαφανιζεται για να μεινει μονο φως. Τοτε χαμογελαω λιγο. Κοιταζω στον καθρεφτη την κοιλιτσα μου που μπορει να μην ειναι επιπεδη αλλα ουτως η αλλως παντα απωθητικες τις εβρισκες ολες αυτες με τα "τελεια" σωματα. Κλεινω το ματι συνομωτικα στον εαυτο μου (μιας και δεν εισαι εσυ εδω) και μ' ενα μικρο-σχεδον αθορυβο- αναστεναγμο ευτυχιας, ανοιγω το καλαθακι των σκουπιδιων και πεταω ενα σακουλακι Amaretti.. Μαζι με το περιεχομενο. Αφου με περιεχεις και σε περιεχω. Ολα τ' αλλα περισσευουν.......

ας μην 3ημερωνε ποτε..

Μετα απο 2μιση ωρες αγωνιας 3απλωνω επιτελους ηρεμη στο κρεβατι μου. Περιττο να κα9ομαι να σου αναλυω τι προηγη9ηκε γιατι εκνευριζομαι κι ολας και δε μου παει. Τελος παντων, το 9εμα ειναι οτι λυση βρε9ηκε, ή μαλλον τη βρηκα (γιατι οπως ε3' αρχης σου ειπα, μ' εσενα δεν ειχα και ποτε πολλες επιλογες..).
 Ξερεις ειχα καιρο να βγω ε3ω και να νιω9ω οτι ολοι με κοιτανε σαν να βλεπουν στο κουτελο μου την επιγραφη "ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ". Ειναι περιεργο που στην ουσια εισαι κατι που ποτε δε 9α εχω αγγι3ει πραγματικα. Θα' σαι κατι σαν τη σκεψη που 3εφυγε απο το μολυβι. Σαν το στιγμιαιο σκοταδι αναμεσα στο κοκκινο και το πρασινο φαναρι. Καπου εκει στη διασταυρωση Βουλιαγμενης κ Αγ. Δημητριου- τι συμπτωση κι αυτη..
 Οπως και να' χει δεν 3εχνω. Το' γραψα και κατω απο εκεινο το βιντεακι στο youtube. Θυμαμαι. Κι εγω κι αυτο το σφραγισμενο-ακομα- κουτακι Coca-Cola light που βρισκεται τωρα διπλα μου μαζι με το τριαννταφυλλο. Το κουτακι εκεινο που μου εφερες στο δωματιο στη Θεσσαλονικη για να "μην τη βγαλουμε ετσι"..
 Κα9ε τρεις και λιγο κοιταζω προσεκτικα τις παλαμες μου. Παρατηρω τη "γραμμη της καριερας" μου. Αυτη που τοσο χαριτωμενα μου ειπες οτι πηγαινει προς τα πανω γιατι "πηγαινει κατα διαολου". Και τελικα αρχιζω να πιστευω πως αυτη η γραμμη δε δειχνει παρα μια μικρη οψη μονο της καρδιας μου. Λοιπον τωρα πια, που τα' χουμε ζησει ολα και με το νομο, εχω να πω οτι εισαι μια απο τις πιο σωστες αποφασεις της ζωης μου οσο κι αν στα μυαλα καποιων μοιαζεις λαν9ασμενη. Ειναι ανιδεοι. Ειναι σαν αυτους που προχ9ες στο Καζινο κα9ονταν απεναντι μας και κοιτουσαν αποβλακωμενοι τα κινητα τους την ωρα ακριβως που εμεις κοιτουσαμε ο ενας τον αλλο. Και με ακουμπουσες εκεινη τη στιγμη, το 9υμαμαι. Νιω9ω τα χερια σου ακομη. Αλη9εια, μ' αυτα τα χερια τι 9α κανω? Τι 9α κανω που μονο στη σκεψη τους ανατριχιαζω? Αποφασισα να 3εκινησω και μια συλλογη φωτογραφιων με 9εμα τα χερια. Φυσικα 9α εισαι το καλυτερο μου, ό,τι πιο ωραιο 9α υπαρχει μεσα στη συλλογη αυτη. Πιο πολυ γιατι αποτελεσες την εμπνευση της.
 Δεν 3ερω γιατι αποφασισα να γραψω σημερα. Ολο βλακειες μου βγαινουν και τα παραταω γιατι νυστα3α. Και γιατι 9ελω πριν κοιμη9ω να προλαβω να 9υμη9ω για λιγο την προχ9εσινη αισ9ηση της ανασας σου στο λαιμο μου.. Τη 9υμαμαι..