Μια βδομάδα ακριβώς μετά έκανα πάλι την ίδια διαδρομή.. πέρασα ξανά από το «δρόμο με τα φωτάκια».. εκεί που μου ‘χες ζητήσει να κρατήσω λίγο το τιμόνι για να μπορέσεις να βγάλεις την μπλούζα σου.. Mωρό μου!! Μεγάλωσες.. έχεις και αμάξι τώρα.. τίποτα δε σε κρατάει.. έχεις και αμάξι και τι απίστευτο, έχω μπει και μέσα! Δυο χρόνια μετά βρέθηκα πάλι σ’ ένα δικό σου χώρο.. δεν τελειώνουμε.. βασανιστικό πια μα δεν τελειώνουμε.. δε με νοιάζεις όσο τότε.. πήρες και αμάξι τώρα.. ποιος σε πιάνει.. όσο απίθανο κι αν σου φαίνεται πάλι τα λεπτά μετρούσα όσο ήμαστε μαζί.. από συνήθεια ίσως.. δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έφτασα σπίτι και σε βρήκα από κάτω να με περιμένεις.. πήρες και αμάξι τώρα.. και έχω μπει και μέσα! Η ίδια μυρωδιά.. μετά από τόσα χρόνια.. πλημμύρισε το σώμα μου ολόκληρο.. μου ξύπνησε νεκρωμένα κύτταρα.. κι όμως, είμαι τόσο διαφορετική πια.. κι όμως, νιώθω τόσο λιγότερα για σένα από τότε.. ωστόσο, ένα πράγμα, η μαγεία που κουβαλάς ήταν ακόμη εκεί.. καθόταν δίπλα μου σ’ όλη τη διαδρομή.. και στην επιστροφή φυσικά-κυρίως στην επιστροφή.. απέκτησες και αμάξι πια.. θα έρθεις ξανά να με πάρεις..? ξέρεις τι? Είναι που το να μη σε ξαναδώ μέχρι να πεθάνω φαντάζει φριχτό στο μικρό μυαλό μου.. είναι που το να μην ξαναμυρίσω τα ρούχα σου, μυρίζει σα θάνατος.. είναι που καθώς έβγαζα τη ζακέτα που μου’ δωσες για να μην κρυώνω, μια κλωστούλα πιάστηκε στο δαχτυλίδι μου και θέλω να σου τη φτιάξω.. είναι όλα αυτά που ήθελα να προλάβω να ζήσω μαζί σου και που πια δεν τα θέλω αλλά δεν τα μίσησα και τόσο ώστε να τα κλείσω σ’ ένα κουτί.. πες ότι τώρα πια ξέρω τι είσαι.. ότι το αποδέχτηκα, προφανώς γιατί δεν μπορώ να το αλλάξω και στην τελική γιατί αυτό αγάπησα.. αυτό το αίνιγμα που είσαι και που ποτέ δε θα λύσω.. πλέον δεν είναι και ο στόχος μου αυτός.. που και που θέλω να δραπετεύω όμως.. να βγαίνω λίγο από την καθημερινότητά μου.. να «κλέβω» λίγο χρόνο μαζί σου.. έτσι, για το γαμώτο.. έχεις και αμάξι τώρα κι έτσι η ώρα δε θα είναι ποτέ περασμένη για να βρεθούμε.. δεν ξέρω αν το είπα, έχω μπει και μέσα..! και πριν προλάβω να μπω έπρεπε κι όλας να κατέβω..


Κράτησα, να ξέρεις, για λίγο και την τύχη μας στα χέρια μου.. πριν από δύο χρόνια θα’ στριβα το τιμόνι και θα μας έριχνα πάνω σε κάποιον τοίχο.. τώρα που μπορούσα, που ήμαστε μόνο οι δυο μας, δεν το έκανα..

.

Γιατί πάντα μιαν ανάσα πριν την απελευθέρωσή μου..? ΓΙΑΤΙ..?